Rok Mieczysława Gębarowicza

Notka biograficzna

Mieczysław Gębarowicz urodził się 17 grudnia 1893r. w Jarosławiu. Był synem inżyniera - Teofila i Bronisławy ze Smolków. Z Jarosławia przeniósł się do Stanisławowa, gdzie spędził dzieciństwo i poszedł do szkoły. Wczesną młodość spędził w Buczaczu. Tam ukończył gimnazjum. W 1920 roku został asystentem Katedry Historii Polski Uniwersytetu Jana Kazimierza, po czym w 1922 roku przeszedł do pracy w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, gdzie od 1923 roku był kustoszem Muzeum Lubomirskich. Prowadził szerokie prace naukowe, brał udział w naukowo-dydaktycznych podróżach do Włoch, Francji, Belgii, Hiszpanii, Niemiec, Austrii i Czechosłowacji. Swoje doświadczenia z podróży przenosił potem na polski grunt. W 1921r., po przerwie wojennej ukończył Wydział Filozoficzny Uniwersytetu we Lwowie ze stopniem doktora. W 1943 r. zostałem przez ostatniego kuratora ZNiO mianowany dyrektorem Biblioteki Ossolineum. Po zakończeniu drugiej wojny światowej pozostał we Lwowie, aby nie dopuścić do zniszczenia pozostawionych tam dóbr polskiej kultury. W lutym 1950 roku wraz z innymi starymi pracownikami biblioteki został zwolniony z pracy. Pracował później jako zwykły bibliotekarz w różnych lwowskich instytucjach, zakwalifikowany jako młodszy pracownik naukowy. Dopiero w 1962 uzyskał sowiecką nominację na starszego pracownika naukowego. W 1962 roku został wyrzucony na emeryturę, w atmosferze nagonki za pracę naukową o lwowskich dziełach sztuki, zatytułowaną: Studia nad dziejami kultury artystycznej późnego renesansu w Polsce. Był autorem imponującej liczby kolejnych dzieł naukowych pisanych w nader skromnych warunkach materialnych, bez możliwości korzystania z zasobów bibliotecznych Ossolineum. Zmarł we Lwowie 2 września 1984 roku i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.